Op het vliegveld van Bangkok werd ik opgewacht door een taxichauffeur. Hij hield een bordje met mijn naam omhoog en binnen 10 minuten zaten we in zijn auto. In ruim 2 uur bracht hij mij naar Hua Hin, Baan Tony. Een leuke route, ik keek m'n ogen uit onderweg: Mensen, gebouwen, de zoutwinningsvlakten, de auto's torenhoog beladen met koksnoten, de bromfietsen met een heel gezin erop. Wat is baan Tony een prachtig huis, eigenlijk meer een resort. Wat een rust, wat een privacy. Wat een ruimte.
De ochtend na mijn aankomst werd ik wakker, ik schoof de gordijnen opzij en stapte naar buiten, het terras op. Zon, warmte, zachte wind, stilte. Ik rook een mix van verse koffie en zoete geuren uit de mooie tuin en de boss of the house had een ontbijt van vers fruit gemaakt. Ik kreeg een overweldigend gevoel van 'alles is goed' . Dat is zo'n herinnering die nooit meer weggaat. Er zijn niet veel momenten dat alle 5 je zintuigen tegelijkertijd en zo positief geactiveerd worden. Dit was gewoon even heel erg gelukkig zijn, alle 'mitsen en maren' vielen weg, een beleving van mogen (!) afschakelen kwam direct op. Zeldzaam. En ook duurzaam: elke keer –als het even nodig is – denk ik terug aan dat moment, aan die beleving en ik voel dan weer dat intense moment van mentaal even helemaal vrij zijn als mens.
10 dagen voor het eerst in Thailand. Je kijkt je ogen uit. Veel gedaan, veel ervaren. Mooie gesprekken, zittend in de Sala of slenterend over het strand, en ook de dagelijkse yoga sessies met Engelse Elisabeth waren inspannend-ontspannend. Genoten van deze intensieve break die in heel veel aspecten een onuitwisbare ervaring is geworden.
